قیر امروز مایعی است که به میزان زیادی در محیط آبی حاوی قیر است. قیر که در حالت تقسیم بسیار ریز (گلبول هایی با قطر حدود 2 میکرون) است با کمک برخی از عوامل تثبیت کننده مناسب به صورت معلق در محیط آبی نگهداری می شود.
بسته به پایداری پوشش محافظ عامل امولسیون کننده، امولسیون ها به دو دسته سریع گیر، متوسط گیر و کندگیر طبقه بندی می شوند. این امولسیون ها همیشه در بشکه های هوادار نگهداری می شوند.
با عبور هوای تحت فشار در دمای بالاتر از قیر به دست می آید. می توان از آن به عنوان سقف و نمدهای ضد رطوبت، در ساخت آسفالت برای لوله ها و پرکننده های اتصال، به عنوان یک ماده عایق حرارت و غیره استفاده کرد.
قیر کاهش یافته است. از جریان دادن قیر آسفالتی در حضور برخی تقطیرهای مایع مناسب قطران زغال سنگ یا نفت بدست می آید.
این عمدتا در ساخت و ساز جاده و تثبیت خاک (2-4٪) استفاده می شود. تریم ها به صورت تجاری در سه گروه زیر تولید می شوند.
1. تریم سریع گیر حاوی نفتا یا بنزین.
2. تریم متوسط حاوی نفت سفید.
3. کاهش های گیرش آهسته حاوی روغن های سبک به عنوان مواد روان کننده.
هر یک از گروه های فوق به شش دسته از 0 تا 5 تقسیم می شوند. شش ویسکوزیته مختلف با اعداد 0 تا 5 به ترتیب افزایش ویسکوزیته نامگذاری شده اند.
قیر پلاستیکی از قیر، تینر و پرکننده بی اثر مناسب تشکیل شده است. مقدار پرکننده بی اثر تقریباً 40 تا 45 درصد است. برای پرکردن ترک ها در سازه های بنایی، جلوگیری از نشتی و غیره استفاده می شود.
جزء اصلی آن پترن است که یک ماده روغنی متمایل به زرد است که بیش از حد آن باعث ذوب قیر در دماهای پایین می شود و آسفالتین ها که یک ماده سخت سیاه رنگ است که بیش از حد آن قیر را شکننده و غیر پلاستیکی می کند. ترکیبات آن 87 درصد کربن، 11 درصد هیدروژن و 2 درصد اکسیژن است.
