تا اواسط قرن هجدهم، بیشتر جاشمعی سیلور قطره‌های بزرگی داشتند – صفحه‌ای عمودی که به وسط شمعدان متصل می‌شد تا از چکیدن شمع جلوگیری کند.
اینها اغلب در نیمه بالای ستون قرار می گرفتند تا از دست در برابر موم ذوب شده داغ محافظت کنند. با این حال، از آنجایی که شمع‌ها از پیه با کیفیت برتر تولید می‌شدند، دیگر نیازی به این قطره‌ها نبود و می‌توان ساقه شمعدان را با طرح‌های پیچیده‌تر تزئین کرد.
شمعدان منفرد برنجی با ساقه توخالی ریخته‌گری چند شاخه، کامل با سوراخ سوکت برای برداشتن موم شمع، روی پایه سینی مربعی پهن با پایه‌های نان (یکی تعویض شده).
در دوره ملکه آن، شمعدان های نماد آن دوران دارای ساقه هشت ضلعی و پایه گرد بدون تزئین بودند. نمونه های اولیه گرجستان نیز کاملاً ظریف و ساده هستند، شاید با پایه شش ضلعی یا گوشه های بریده. در اواسط قرن 18، تأثیرات روکوکوی فرانسوی، ساقه شمعدان را تغییر داد.
یک جفت شمعدان برنجی جرج دوم، ستون ساقه‌دار توخالی با فلنج پایینی بالا با اجکتورهای میله فشاری، رزوه‌شده به پایه گلبرگ تزئین شده با تزئینات گوش‌خراش. انگلیسی حدوداً در سال 1750.
یک جفت شمعدان برنجی جرج دوم، ستون ساقه‌دار توخالی با فلنج پایینی بالا با اجکتورهای میله فشاری، رزوه‌شده به پایه گلبرگ تزئین شده با تزئینات گوش‌خراش. انگلیسی تقریباً در سال 1750. قبل از اواسط قرن 18 پایه های شمعدان عمدتاً فقط در اطراف میدان ما قرار داشتند.
آلیاژ مخفی پاکتونگ در قرن 16 و 17 در چین توسعه یافت. این کلمه تلفظ کانتونی کلمه چینی “pai-t’ung” است که به معنای مس سفید است. این آلیاژ سختی از مس و روی است که بخش‌های کوچکی از نیکل و آهن دارد. بنابراین سخت بودن پاکتونگ طولانی مدت است و به راحتی خوردگی، خراشیدگی و آسیب نمی بیند. رنگ آن روشن است، وقتی کدر می شود کم رنگ می شود تا زرد.
